შენ მოხვალ ჩემთან,ჰო მოხვალ მჯერა,როცა სურვილი საზღვრებსაც წაშლის და ნაოცნებარს შემკრთალს და ფერმკრთალს შეგეგებები ჭაღარა ბავშვი...მოხვალ და სულში იალქნებს გავშლი,მე გაპატიებ ყველაფერს მაშინ დროს გარდაცვლილს კი ვერ გაპატიებ,ვერ გაპატიებ ამდენ სიშორეს და ცხელ ცრემლებად დაღვრილ ოცნებას და არასოდეს არ მოგიშორებ სუისდგმავ ჩემო და ოცნებავ!
შენ მოხვალ ჩემთან ,ხო მოხვალ მჯერა!
რომ სული ჩემი გამიამინდოშენ სიყვარული არ იცი ჯერაც
და მოხვალ, მოხვალ მხოლოდ ამიტომ!!!

ყველაფერი სამი წერტილით იწყება..მათ შემდეგ სიცარიელეა… მოლოდინის სიცარიელე.. ამაო მოლოდინის, რომ გაგრძელდება, მაგრამ არ.. ვერ.. ვერ გრძელდება… არც შეიძლება, იმიტომ, რომ აზრს კარგავს გაგრძელებით.. სილამაზესაც კარგავს.. და, დარჩეს.. დარჩეს დაუსრულებელი და უშინაარსო მაგრამ ლამაზი… დარჩეს დაუსრულებელი და გაწყვეტილი.. უფრო ლამაზია და იმიტომ… როცა დიდი ხნის განმავლობაში გულით და გონებით ატარებ იმას, რაც ან ვინც უმნიშვნელოვნესია შენს ცხოვრებაში, მაგრამ შორსაა და თითქმის მიუწვდომელი.. იხსენებ ყველაფერს მასზე, იმას, თუ როგორი იყო მაშინ, უკანასკნელად რომ ნახე.. და არაადამიანური მოლოდინით ელოდები დღეს, წუთს, წამს როცა ისევ ნახავ… ნახავ იმას, რასაც ახლა მხოლოდ გონების თვალებით უყურებ…რასაც მხოლოდ ილუზია და წარმოდგენა ჰქვია…და ოცნებაც… და შენ გაცოცხლებს ეს მოლოდინი… ელოდები… ტკივილით და იმედით, ღიმილით და სევდით ელოდები… და უცებ! ის ის აღარააა… შეიცვალა… სანამ შორს იყავით ერთმანეთისგან, დრომ და ადამიანებმა შეცვალეს.. ცივია და უცხო… უგრძნობი და რაც მთავარია, მისთვის სულერთი ხარ… ამას უკვე ვეღარ უშველი…

თუ ქალის მკერდზე არ დამხობილხარ
თუ ძუძუს თავზე არ გიკბენია
თუ ქალი ოთხად არ მოგიკეცავს
რა გიგემია...

თუ თბილ თითებით თმებს არ უფურჩქნი
თუ ქალის კვნესა ყურთ არ გსმენია,
ქალს ფეხებამდე თუ არ გალოკავ
სხვა უკეთესი რა გიგემია...

თუ ხშირ სუნთქვაში შვებას არა გრძნობ
თუ გრძნობით ოფლი არ გიდენია
ღამე ჩურჩულში თუ არ დაგიწვავს,
სხვა უკეთესი რა გიგემია...

ხომ არ გგონია, შენთვის არ მოთოვს
შენთვის სიკვდილი კარზე არ მოვა

და ერთი წუთით მოსულს ამქვეყნად
წუთები უღვთოდ მოგეჩვენება
ჩაგიკრავს გულში ღვთიური ლოცვა
სთქვი, რომ ამ ქვეყნად არ გიცხოვრია...

ყველაზე მეტად ის მაოცებს, რომ რაც დრო გადის...
რაც უფრო მეტად მოკლდებიან გზები და რაც რომ
რაიმე გვქონდა განსაზღვრული გარკვეულ ვადის,
თუ უვადობის სახით, რაშიც არათუ მკაცრად
ვერ ჩავატიეთ ერთმანეთი (მით უფრო - ვერც სხვა),
არამედ ისე ამოვწურეთ, რომ ბოლოს შვებით
ამოვისუნთქეთ და რაც უფრო - მით უფრო შეგვრცხვა,
რომ ასე მოხდა ჩვენს შორის და რომ ვიდრე სხვები
პირჯვარს სახავენ, ამხნევებენ ერთმანეთს ლოცვით,
სანთლებს უნთებენ, - ყველა რაღაც თადარიგს იჭერს, -
ჩვენ, ერთმანეთი გვაგონდება დროდადრო, როცა
ძალიან გვტკივა, ან როდესაც ძალიან გვიჭირს!!!

შენ მოხვალ ჩემთან,ჰო მოხვალ მჯერა,როცა სურვილი საზღვრებსაც წაშლის და ნაოცნებარს შემკრთალს და ფერმკრთალს შეგეგებები ჭაღარა ბავშვი...მოხვალ და სულში იალქნებს გავშლი,მე გაპატიებ ყველაფერს მაშინ დროს გარდაცვლილს კი ვერ გაპატიებ,ვერ გაპატიებ ამდენ სიშორეს და ცხელ ცრემლებად დაღვრილ ოცნებას და არასოდეს არ მოგიშორებ სუისდგმავ ჩემო და ოცნებავ!
შენ მოხვალ ჩემთან ,ხო მოხვალ მჯერა!
რომ სული ჩემი გამიამინდოშენ სიყვარული არ იცი ჯერაც
და მოხვალ, მოხვალ მხოლოდ ამიტომ!

ყველაფერი სამი წერტილით იწყება..მათ შემდეგ სიცარიელეა… მოლოდინის სიცარიელე.. ამაო მოლოდინის, რომ გაგრძელდება, მაგრამ არ.. ვერ.. ვერ გრძელდება… არც შეიძლება, იმიტომ, რომ აზრს კარგავს გაგრძელებით.. სილამაზესაც კარგავს.. და, დარჩეს.. დარჩეს დაუსრულებელი და უშინაარსო მაგრამ ლამაზი… დარჩეს დაუსრულებელი და გაწყვეტილი.. უფრო ლამაზია და იმიტომ… როცა დიდი ხნის განმავლობაში გულით და გონებით ატარებ იმას, რაც ან ვინც უმნიშვნელოვნესია შენს ცხოვრებაში, მაგრამ შორსაა და თითქმის მიუწვდომელი.. იხსენებ ყველაფერს მასზე, იმას, თუ როგორი იყო მაშინ, უკანასკნელად რომ ნახე.. და არაადამიანური მოლოდინით ელოდები დღეს, წუთს, წამს როცა ისევ ნახავ… ნახავ იმას, რასაც ახლა მხოლოდ გონების თვალებით უყურებ…რასაც მხოლოდ ილუზია და წარმოდგენა ჰქვია…და ოცნებაც… და შენ გაცოცხლებს ეს მოლოდინი… ელოდები… ტკივილით და იმედით, ღიმილით და სევდით ელოდები… და უცებ! ის ის აღარააა… შეიცვალა… სანამ შორს იყავით ერთმანეთისგან, დრომ და ადამიანებმა შეცვალეს.. ცივია და უცხო… უგრძნობი და რაც მთავარია, მისთვის სულერთი ხარ… ამას უკვე ვეღარ უშველი…

შენ ზეცის თავს ზევით _ 

მზის გულში თავსდები

და ვარსკვლავავსებულ

ორბიტას გარს უვლი.

მე შენი განცდებით

წამს დავემსგავსები,

ჩემში არარსებულ,

მოგონილ წარსულით.

შენ ღრუბლისეულებს

შეხვდები სანისლეს,

სულებს და სხეულებს 

სითეთრეს აუშლი.

მე დამასნეულებს,

რომ ჩემსას არ ისმენ,

რომ თვალებს ნაწვიმარ

დღესავთი დაუშრი.

შენ მიემგზავრები

ნიავთა ლაშქარით

მოკვდავთა ნატვრების

ვარდისფერ საუფლოს.

მე ისევ ჯიბეში

მაქვს შენი თავშალი

და როცა დავთვრები,

სულ მასთან ვსაუბრობ.

შენ ალისვნებიან

მაგმური აღგზნებით

ნახევარმთვარესთან

ჟინს იკლავ, ისვენებ.

დღეს აივსებიან

მოთმენის ვაზნები

და შენს სამარესთან

მიშველე!

მიშველე!!

მიშველე!!!