გაჩერებაზე ვდგავარ. ვხედავ როგორ ასუფთავებს ჩემს წინ ქალაქის მეეზოვე
მიდამოს. გულმოდგენილი ეკიდება საქმეს და თითოეულ სიგარეტის ბიჩოკსაც კი არ
ტოვებს.
სახეზე წარმოსადეგი ბიჭი ჩანს, მაგრამ "სტაფილოსფერი ფორმა" აცვია და ქუჩას ასუფთავებს. არადა ხომ შეიძლებოდა ამ ფორმის მაგივრად შარვალ კოსტუმი ცმოდა და ის ყოფილიყო ეხლა ქუჩაზე ამაყად რომ გადადის, ტაქს, რომ აჩერებს და უზრუნველად მიდის თავის საქმეზე. მაგრამ არა, თავისმა ცხოვრებამ მას ეს არგუნა. ანდაც ყოფილიყო ის ავტობუსში, რომ მხვდება ჩვეულებრივი მოქალაქე, ჩვეულებრივად ჩაცმული მაგრამ მაინც უკმაყოფილო, რადგან შეწუხებულია ხალხმრავლობით. უბრალო ცხოვრებისეული მოვლენით არის შეწუხებული და აბა კითხეთ "მეეზოვეს" განა შეწუხებულია? არა. ის მორჩილად და მონდომებით ასრულებს თავის მოვალეობას.
არადა როგორ მოუხდებოდა შარვალ კოსტუმი, ვფიქრობ მე... მაგრამ მე ვინ მეკითხება ?
ვაჩერებ სამარშუტო ტაქსს... ადგილი არ არის... ფეხზე მიწევს დგომა. მე ორ ადამიანს შორის ჩავდექი, რომელნიც ერთმანეთის გასწვრივ იჯდნენ და გემრიელად ჭორაობდნენ.
– "უკაცრავად ახალგაზრდავ, მაგრამ ხომ ხედავთ ვლაპარაკობთ, თქვენ კი ხელს გვიშლით".
– უკაცრავად, მალე ჩავდივარ და აღარ შეგაწუხებთ. ვპასუხობ მოკლედ. თუმცა ძალიან ბევრი რამის თქმა შემეძლო, ამ ორი ლაპარაკისგან გაბერილი ქალბატონისთვის. მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს, ისინი მაინც ვერაფერს გაიგებდნენ. მაგრამ პრობლემა ამაში არ არის რომ ვერაფერს გაიგებდნენ, პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანები გახდნენ აგრესიულები, აღიზიანებთ ყველაფერი, აღარ აქვს მნიშვნელობა ასაკს, გარეგნობას, ლაპარაკს, უბრალოდ ყველაფერი აღიზიანებთ. აღარ უთმობენ ერთმანეთს არაფერს. ადამიანები ცხოველთა დიდი ჯაგად გადაიქცა, რომლებიც გადარჩენის ინსტიქტით სხვას ესხმიან თავს. სამწუხაროა, ვფიქრობ გულში... ჩავდივარ ეკლესიასთან, ვხედავ როგორ იწერს ვიღაც მოქალაქე პირჯვარს და იმისაც ვხედავ, მისი შემხედვარე სხვებიც როგორ იწერენ. აფსურდის თეატრია ვფიქრობ მე... აფსურდის თეატრი, რომელშიც მონაწილეობით ადამიანები ისე გაიწაფნენ, რომ ყველა მათგანი უკვე კარგად გამოწვრთნილი, ორპირი, ქედმაღალი, მატყუარაა... და ისევ "მეეზოვე" ამჯერად სხვა, წმინდავს და ასუფთავებს, ნეტა, როგორია ის შიგნიდან ? ალბათ ისეთი როგორიც არიან თავმდაბალი, მშრომელი და ცხოვრების მორჩილი ადამიანები...
სახეზე წარმოსადეგი ბიჭი ჩანს, მაგრამ "სტაფილოსფერი ფორმა" აცვია და ქუჩას ასუფთავებს. არადა ხომ შეიძლებოდა ამ ფორმის მაგივრად შარვალ კოსტუმი ცმოდა და ის ყოფილიყო ეხლა ქუჩაზე ამაყად რომ გადადის, ტაქს, რომ აჩერებს და უზრუნველად მიდის თავის საქმეზე. მაგრამ არა, თავისმა ცხოვრებამ მას ეს არგუნა. ანდაც ყოფილიყო ის ავტობუსში, რომ მხვდება ჩვეულებრივი მოქალაქე, ჩვეულებრივად ჩაცმული მაგრამ მაინც უკმაყოფილო, რადგან შეწუხებულია ხალხმრავლობით. უბრალო ცხოვრებისეული მოვლენით არის შეწუხებული და აბა კითხეთ "მეეზოვეს" განა შეწუხებულია? არა. ის მორჩილად და მონდომებით ასრულებს თავის მოვალეობას.
არადა როგორ მოუხდებოდა შარვალ კოსტუმი, ვფიქრობ მე... მაგრამ მე ვინ მეკითხება ?
ვაჩერებ სამარშუტო ტაქსს... ადგილი არ არის... ფეხზე მიწევს დგომა. მე ორ ადამიანს შორის ჩავდექი, რომელნიც ერთმანეთის გასწვრივ იჯდნენ და გემრიელად ჭორაობდნენ.
– "უკაცრავად ახალგაზრდავ, მაგრამ ხომ ხედავთ ვლაპარაკობთ, თქვენ კი ხელს გვიშლით".
– უკაცრავად, მალე ჩავდივარ და აღარ შეგაწუხებთ. ვპასუხობ მოკლედ. თუმცა ძალიან ბევრი რამის თქმა შემეძლო, ამ ორი ლაპარაკისგან გაბერილი ქალბატონისთვის. მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს, ისინი მაინც ვერაფერს გაიგებდნენ. მაგრამ პრობლემა ამაში არ არის რომ ვერაფერს გაიგებდნენ, პრობლემა იმაშია, რომ ადამიანები გახდნენ აგრესიულები, აღიზიანებთ ყველაფერი, აღარ აქვს მნიშვნელობა ასაკს, გარეგნობას, ლაპარაკს, უბრალოდ ყველაფერი აღიზიანებთ. აღარ უთმობენ ერთმანეთს არაფერს. ადამიანები ცხოველთა დიდი ჯაგად გადაიქცა, რომლებიც გადარჩენის ინსტიქტით სხვას ესხმიან თავს. სამწუხაროა, ვფიქრობ გულში... ჩავდივარ ეკლესიასთან, ვხედავ როგორ იწერს ვიღაც მოქალაქე პირჯვარს და იმისაც ვხედავ, მისი შემხედვარე სხვებიც როგორ იწერენ. აფსურდის თეატრია ვფიქრობ მე... აფსურდის თეატრი, რომელშიც მონაწილეობით ადამიანები ისე გაიწაფნენ, რომ ყველა მათგანი უკვე კარგად გამოწვრთნილი, ორპირი, ქედმაღალი, მატყუარაა... და ისევ "მეეზოვე" ამჯერად სხვა, წმინდავს და ასუფთავებს, ნეტა, როგორია ის შიგნიდან ? ალბათ ისეთი როგორიც არიან თავმდაბალი, მშრომელი და ცხოვრების მორჩილი ადამიანები...
