პირველად გწერ... მაგრამ ყოველთვის როცა სულის რომელიღაც ნაწილს მიკლავენ პირველი შენ მახსენდები, რომ შენი სული ჩამბერო და გამაცოცხლო...ერთადერთი ხარ ვისაც არასდროს მოვუკლივარ, და ერთადერთი ხარ ვისაც ყოველ დილით ვკლავ მასთან რომ არ ვიღვიძებ და ყოველ ღამით მასთან რომ არ ვიძინებ. გასაცოცხლებლად ახლა შენი ხმის გაგებაც კმარა....არ ვიცი საიდან დავიწყო, მე ხომ სულ ჩუმად ვარ შენთან, მხოლოდ მოსმენა მიყვარს იმ უდარდელი ხმის ისეთი რომ შევუყვარდი როგორიც ვარ, ყველა ჩემი ნაკლით. როცა ჩემს სულს ჰოროზონტი უმთავრდება და მგონია რომ მის იქით უარაფრობა, უფერობა და სიკვდილია შენ მხვდები მზესავით, ოღონდ ვერ ვარჩევ ეს მზის ჩასვლაა თუ ამოსვლა. სადაც არ უნდა ვიყო და სადაც არ უნდა იყო მაინც მაწვდენ შენს სხივებს და აცოცხლებ ჩემს თვითმკვლელ გრძნობებს. ახალი გრძნობებით კი ისევ ის ვხდები ვინც ყოველ დილა-საღამოს გკლავს და გტოვებს სულის ყველაზე უკიდეგანო წერტილში ...