"ბროწეულის ოთხი მარცვალი"

ვიცი, რომ სიკვდილი შენი თვალებით შემომხედავს, როცა მოვა, და შენი მორიდებული, ლამის დარცხვენილი სახით გამიღიმებს და მეც ისე გავყვები, როგორც შენ მოგყვებოდი და არც მაინტერესებდა, საით წამიძღვებოდი: შენთან ერთად გადადგმული ყოველი ნაბიჯი ახალი, უცნობი სივრცეების გაკვალვა იყო. მაგრამ იმ დღეს, შენი პასუხი როცა მივიღე, მაშინ სიკვდილზე არ მიფიქრია. პირიქით, მე სიცოცხლეზე ვფიქრობდი. ვფიქრობდი, რომ ცოცხალი ვარ, გამომწყვდეული საკუთარ სიცოცხლეში, საიდანაც ვერსად ვერ გავიქცევი. ყოველი დღე ისე უნდა მოვიხადო, როგორც პატიმარმა, რომლმაც იცის, რომ მისი სასჯელი შეწყალებას არ ექვემდებარება, ამნისტია მასზე არ ვრცელდება.

ერთადერთი, რაც მაშინ გამახსენდა, რაც მაშინ მომინდა, არყოფნა იყო. მე არ მინდოდა, რომ ვყოფილიყავი - არც ცოცხალი, არც მკვდარი - მხოლოდ არყოფნა, არდაბადებულობა, არარად ყოფნა იყო, რასაც ვნატრობდი. რომ არ ვარსებულიყავი, მაშინ ხომ არც შენ მეტყოდი, რომ არაფერი ჩემთვის სათქმელი არა გაქვს, რომ მე და შენ...
შენ ჩემს დაბადებამდე გაჩნდი, დამხვდი, როგორც ტკივილი, რომელიც მე უნდა განმეცადა. მე დავიბადე, რათა მასში განვსხეულებულიყავი.

მე დავიბადე, მაგრამ სხეული არ მქონდა, უფორმო მასა ვიყავი, გარსის გარეშე, სანამ შენ არ შეგხვდებოდი. შენ ჩამაცვი ჩემი საკუთარი სხეული და ტკივილიც თან ჩააყოლე და როცა მტკივა, ვიცი, რომ ტკივილი შენი თითების ანაბეჭდია, რომელიც მუდამ ჩემი სხეულით უნდა ვატარო.
მე მხოლოდ სიტყვებად ვარსებობდი და შენ ერთი ნახვით განმასხეულე.