,,მიწა მიატოვე, ცამ თუ მიგიზიდა."
ნიკა ჩერქეზიშვილი
–––
როცა შენი სულის მდგომარეობა
პიკს მიაღწევს,
უნდა ადგე და მოკვდე.
სამწუხაროა,
რომ ამ მინდორზე,
რომელსაც
თვითმკვლელობა ჰქვია
გასაკაფი გზები
აღარ დაგვრჩა.
ჩვენ ვერ გადავხტებით
ფანჯრებიდან.
ვერც რევოლვერს
დავიჭერთ ხელში და
ნიკაპზე მივიბჯენთ.
ჩვენივე ჰალსტუხებიდანაც
კი ვერ გავაკეთებთ
მარყუჟებს და
დავიწყებას ვერ მივეცემით.
რადგან...
ყველამ დაგვასწრო.
ხურჯინში ჩაალაგეს
ღმერთისთვის წასაკითხი
ლექსები და წავიდნენ.
ბანალურია,
ჩემო ძვირფასო
გალაკტიონ,
ასე ცხოვრება.
ასე სიკვდილიც
ბანალურია,
გეტყოდი ალბათ,
გეკითხა მაინც.
ფანჯრებს იქით
მაინც არაფერი
არსებობს და რაც
მოჩანს იმაზე მეტს
არ უნდა ელოდო კაცი.
მუზებს თუ გასდევ,
შეცდები და დაიღუპები,
რადგან მიდიან ისე,
რომ ნაკვალევი
აღარ დატოვონ.
და ვერ მოძებნი,
ვერც ერთი ცის
ვერც ერთ ღრუბელში.
ქვეყანაში,
სადაც სიკვდილს
კი არა,
სიცოცხლესაც აღარ
გვაცდიან,
რაღა უნდა ვილაპარაკოთ?
საკუთარი თავისგან
ფანჯრებში გაქცევა
არ ნიშნავს სიკვდილს,
გალაკტიონ!