სალბუნი სიო...
ნისლით შემოსილი საგალობლად მომზადებული აისი...
ისევ გამაყრუებელი სიჩუმე...
სძინავს ბუნებას,ადამიანებს,მაგრამ მას არა!...
არ ეძინება...
ფიქრობს გუშინდელ დღეზე,გეგმავს დღევანდელ დღეს,იქნებ დღეს უთხრას ,იქნებ დღეს აგრძნობინოს,მაგრამ როგორ? პირველი სხივი ჰორიზონტზე-სიცოცხლით სავსე უკვე თენდება და დროა იმოქმედოს! ”თუ გინდა რამე გააკეთო,ნურასოდეს იფიქრებ ამას რა მოჰყვება,თორემ ვერაფერს გააკეტებ!...”
იცის ეს ,მაგრამ მაინც ეშინია...
უკიდეგანო ჰორიზონტი, შუა ზღვაში აღმართული კლდე.
ზღვას დიდი ხანია უყვარს კლდე...უყვარს? იქნებ ეს მარტოობის შიშია და არა სიყვარული? ისინი ხომ მარტონი არიან და ერთმანეთის გარდა არავინ ჰყავთ,იქნებ ამიტომ ჰგონია,რომ უყვარს?
არა! ეს სიყვარულია და არა მარტოობის შიში,მარტოობა,რომელიც ცხოვრების მარადიული რეფრენია დასაბამიდან...
დიახ,უყვარს, მაგრამ ვერ ეუბნება,იქნებ თქმა არც არის საჭირო,მთავარია აგრძნობინოს,მოეფეროს.
მღელვარებამ იმატა...
აი,პირველი გაუბედავი ტალღა და პირველი მოკრძალებული შეხება კლდესთან.იქნებ კლდემ იგრძნოს მისი სითბო და სიყვარული?!
მზე იცინის,კვდება სიცილით...
მტვრის სუნი... ”წუხელ ხომ წვიმდა!” - გაიფიქრა ზგვამ.
თუმცა,ზღვას მაინც ჰყავს სტუმრები,რომლებსაც გულთბილად იღებს...
აზვირთებული ტალღები ახლა ძალუმად ეხეთქება კლდეს,რომელიც თითოეულ შეხებაზე კრთება,თავს კარგავს და პასუხად თითო კენჭს ატანს...
მზე ფეხის წვერებზე დგას...მხოლოდ მზემ იცის ზღვის საიდუმლო.
ზღვა კი გულთბილად იღებს სტუმრებს...
” ბედნიერება!!!!
რა ახლოა იგი ადამიანებთან და რა შორსაა იგი ჩემგან” - გაიფიქრა ზღვამ.
მოსეირნე წყვილი სანაპიროზე,სველი ქვიშა ფეხქვეშ ეცლებათ,კვალს ზღვა აქრობს,რომ მათი საიდუმლო შეინახოს.რამდენის გულის მესაიდუმლეა,რამდენი ბედნიერი წყვილის მომსწრე,თვითონ კი იტანჯება,იტანჯება,იმიტომ,რომ ლაპარაკი არ შეუძლია,რომ ისე ლამაზად უთხრას თავისი სათქმელი,როგორც აი იმ ბიჭმა იმ გოგოს,წეღან რომ მიდიოდნენ.
”რა უმწეო ვარ,როგორ მინდა ვიყვირო,მთელ სამყაროს გავაგებინო,რომ მიყვარს მე კი მასაც ვერ ვაგებინებ ამას”...
კლდემ იცის,კლდესაც უყვარს,თუმცა ვერ ეუბნება,ამიტომ ატანს თავის ნაწილს უსიტყვოდ,კენჭების სახით...
ქალის შემაძრწუნებელი კივილი სანაპიროდან...
-ბავშვი იხრჩობა! - ისმის ხალხის ჩოჩქოლი...
შეწყვეტილი სუნთქვა...
ქალის ტირილი...
”უბედურება უფრო ახლოს ყოფილა ადამიანებთან”- ამოიკვნესა ზღვამ.
რუხი ზღვის ლივლივი...
მოგორავენ ჩამავალი ზღვის შუქით ალმოდებული ტალღები და გაშმაგებით ეხეთქებიან კლდეს,ძალა გამოცლილსა და მისუსტებულს.
ზღვამ იგრძნო,რომ კლდე დაპატარავდა,ის ხომ ყოველ მის შეხებაზე თავის ნაწილს ატანდა და ამით უნდოდა ეგრძნობინებინა და ეთქვა,რომ მასაც უყვარს...
კლდე ნებდებოდა...
უკანასკნელი კენჭიც და კლდე ზღვას ჩაეკონა... მთლიანად დაისაკუთრა!...
უკანასკნელი სხივი - ზღვაზე მოციალე...
ღრმად,
ფსკერზე,
გულის უკანასკნელ კუნჭულში ჩალექილი კლდე...
