მე დავიღალე

არ მინდა რომ ვთქვა, დავიღალე,

მაგრამ ფაქტია...

საკუთარ სხეულს ყავარჯნითაც ვეღარ მივათრევ.

ვხვდები, სიცოცხლე ჩემთვის მხოლოდ დიდი ფარსია

რომელსაც ხვალ–ზეგ დასალპობად მიწას მივართმევ

და ეს იქნება დასასრული ყველა ტკივილის...

განა რამდენი დაიღვრება ცრემლი ცვარებად?

ჩემს ცხოვრებაზე არვინ იტყვის , რომ მე ვიცხოვრე

და არც ჩემს სიკვდილს უწოდებენ გარდაცვალებას...

მე დავიბადე მარტის თვეში სენასთან ახლოს,

მაგრამ ვისთვის , ან რისთვის გავჩნდი?

ეს აღარ მახსოვს...